Barwy polskiej flagi złożone są z dwóch poziomych pasów: białego oraz czerwonego będących odwzorowaniem kolorystyki godła państwowego, które stanowi orzeł biały na czerwonym polu. Zgodnie z zasadami heraldyki pas górny reprezentuje białego orła, a dolny – czerwone pole tarczy herbowej. Kolory te według symboliki używanej w heraldyce mają następujące znaczenie:
• Koloru białego używa się w heraldyce jako reprezentację srebra. Oznacza on także wodę, a w zakresie wartości duchowych – czystość i niepokalanie.
• Kolor czerwony jest symbolem ognia i krwi oraz cnót takich jak odwaga i waleczność.
Pierwotnie polską barwą narodową był karmazyn, stanowiący symbol dostojeństwa i bogactwa, a zarazem uważany za najszlachetniejszy z kolorów. Z uwagi na cenę barwnika – koszenili uzyskiwanej z larw czerwca polskiego – mało kto mógł sobie na niego pozwolić, dlatego też był on wykorzystywany jedynie przez najbogatszą szlachtę i dostojników państwowych.
Barwy biała i czerwona zostały uznane za narodowe po raz pierwszy 3 maja 1792. Podczas obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia Ustawy Rządowej damy wystąpiły wówczas w białych sukniach przepasanych czerwoną wstęgą, a panowie nałożyli na siebie szarfy biało-czerwone. Nawiązano tą manifestacją do heraldyki Królestwa Polskiego – Białego Orła na czerwonej tarczy herbowej.
Po raz pierwszy regulacja prawna polskiej flagi została przyjęta w uchwale Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 r. na wniosek posła Walentego Zwierkowskiego, wiceprezesa Towarzystwa Patriotycznego. Wersja biało-czerwona stanowiła kompromis pomiędzy flagą białą nadaną przez Augusta II Mocnego i proponowaną przez konserwatystów, a trójbarwną, białoczerwono-szafirową proponowaną przez Towarzystwo Patriotyczne, nawiązującą do barw konfederacji barskiej.
Po odzyskaniu niepodległości barwy i kształt flagi uchwalił Sejm Ustawodawczy odrodzonej Polski 1 sierpnia 1919. W ustawie podano: „Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolor biały i czerwony w podłużnych pasach równoległych, z których górny – biały, dolny zaś – czerwony.” Z ustawy tej nie wynikało jednak, jaki ma być odcień czerwieni. Dopiero dwa lata później ukazała się broszura „Godła i barwy Rzeczypospolitej Polskiej” z barwnymi wizerunkami znaków państwowych, opracowana przez Stanisława Łozę i wydana przez Ministerstwo Spraw Wojskowych. Czerwień na fladze narodowej miała odcień karmazynu. Jednakże w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z 13 grudnia 1927 odcień czerwieni zmieniono na cynober. Nowe rozporządzenie weszło w życie 28 marca 1928; zezwolono w nim jednak na używanie dotychczasowych flag do 28 marca 1930 r. (ów „czas przejściowy” wydłużono następnie do 31 grudnia 1936 roku). Cynober – potwierdzony w ustawie z 1955 r. sankcjonującej godło bez korony – pozostał na polskich flagach do roku 1980. Obydwa odcienie czerwieni, karmazyn i cynober, nie były dokładnie zdefiniowane aż do 31 stycznia 1980 roku, kiedy to ostatecznie zdefiniowano kolor „czerwieni” za pomocą współrzędnych trójchromatycznych sRGB (w zapisie szesnastkowym #D4213D).
I tak pozostało do dnia dzisiejszego…
