Urodzony 2 lutego 1754 roku w Paryżu, pochodził z arystokratycznej rodziny, która mimo swojej długiej i znaczącej historii nie była szczególnie zamożna. Jego ojciec, Hrabia Charles Daniel de Talleyrand-Périgord, był wysoko postawionym oficerem w armii francuskiej. O Talleyrandzie często mówi się, że był oportunistą. Rzeczywiście, w ciągu swojego życia zmieniał stronnictwa polityczne i sprzymierzał się z różnymi władcami. Jednak czy to oznacza, że był oportunistą? Talleyrand był człowiekiem o realistycznym spojrzeniu na świat. Wierzył, że polityka jest grą, w której zwycięża ten, kto jest najbardziej elastyczny i potrafi dostosować się do zmieniających się okoliczności. Nie był idealistą. Nie wierzył w słuszność jednej idei czy doktryny. Uważał, że najważniejsze jest to, aby osiągnąć pożądany cel. Oczywiście można zarzucić Talleyrandowi, że był cynikiem i że kierował się wyłącznie własnymi interesami. Jednak trzeba też pamiętać, że żył w czasach, w których polityka była bardzo brutalna i nie było miejsca na ideały.
Jego matka zmarła, gdy miał zaledwie 10 lat. Ta strata była dla Talleyranda bardzo bolesna. Od najmłodszych lat był bardzo z matką związany i jej odejście było dla niego wielkim szokiem. Była dla niego wzorem do naśladowania i jej śmierć wpłynęła na jego późniejsze życie. Młody Perigord był słabego zdrowia i często chorował. W wieku 17 lat doznał poważnego wypadku, w wyniku którego jego stopa została zniekształcona. Kulawizna miała decydujący wpływ na jego przyszłą karierę. Niezdolny do służby wojskowej skierowany został na ścieżkę kościelną. Talleyrand musiał nauczyć się chodzić o kulach, co ograniczyło jego możliwości fizyczne. Nie pozwolił jednak, aby niepełnosprawność go hamowała. Nadal realizował swoje ambicje i piął się po szczeblach kariery politycznej.
Jako młody człowiek Talleyrand uczęszczał do Collège d’Harcourt w Paryżu, a następnie do seminarium Saint-Sulpice. W tym okresie zafascynowały go prace filozofów oświecenia, co zaważyło na jego późniejszym, sceptycznym podejściu do religii i polityki. Od młodości był związany z Kościołem Katolickim. Jego kariera kościelna nabrała tempa, kiedy to w 1779 roku został wyświęcony na księdza, a rok później objął wpływowe stanowisko Agent-General of the Clergy. W tej roli wykazał się niezwykłą energią w obronie kontrowersyjnych przywilejów Kościoła, w tym prawa do posiadania majątków ziemskich. Jego działania przyniosły mu nominację na biskupa Autun w 1788 roku, w wieku 24 lat. W czasie Rewolucji Francuskiej Talleyrand był jednym z jej zwolenników i orędowników, wspierając m.in. sekularyzację dóbr kościelnych. Jego działania doprowadziły do konfliktu z papieżem i ostatecznego zrezygnowania z funkcji biskupiej w 1791 roku. Od tego momentu skupił się na karierze dyplomatycznej i politycznej, będąc kluczową postacią w różnych rządach Francji, w tym podczas rządów Napoleona, Restauracji Burbonów oraz panowania Ludwika Filipa.
Talleyrand był znanym dyplomatą, pełniąc funkcję ministra spraw zagranicznych Francji w kilku okresach swojej kariery. Był również głównym negocjatorem Francji podczas Kongresu Wiedeńskiego w latach 1814–1815, gdzie odegrał znaczącą rolę w negocjacjach na rzecz korzystnego układu dla Francji. Przez lata szlifował i doskonalił swoje umiejętności jako człowiek o niezwykłej inteligencji i sprycie. Był bardzo dobrym obserwatorem i potrafił wyciągać wnioski z wydarzeń. Dzięki tym cechom był w stanie przetrwać w zmiennych czasach rewolucji i cesarstwa. Perigord był jednym z pierwszych francuskich hierarchów kościelnych, którzy poparli rewolucję. Uważał, że rewolucja może doprowadzić do reform, które poprawią sytuację Francji.
Jednak z czasem Talleyrand zaczął się do tych poglądów dystansować. W tym wszystkim jednak był niestrudzonym realistą i uważał, że polityka jest grą, w której zwycięża ten, kto jest najbardziej elastyczny i potrafi dostosować się do zmieniających się okoliczności. Dlatego też nie wahał się zmieniać stronnictw politycznych, jeśli uważał, że jest to korzystne dla niego lub dla Francji. Talleyrand był świadkiem i uczestnikiem wielu ważnych wydarzeń historycznych, m.in. negocjacji pokojowych, które zakończyły wojny rewolucyjne i napoleońskie. Dzięki jego umiejętnościom Francja zachowała swoją suwerenność i nie została podzielona między zwycięskie mocarstwa.
Talleyrand był też jednym z architektów Świętego Przymierza, które miało na celu utrzymanie pokoju w Europie po upadku Napoleona oraz współtwórcą systemu monarchii konstytucyjnych, który stał się podstawą dla rozwoju demokracji w Europie. Charles Maurice Talleyrand to z całą pewnością postać, która wywarła duży wpływ na historię Francji i Europy. Kontrowersyjny do szpiku kości, niezwykle barwny, złotousty arystokrata. Był on jednym z najwybitniejszych ministrów w historii i jego umiejętności nadal są wykorzystywane przez polityków i dyplomatów na całym świecie. Zmarł w 1838 roku w wieku 84 lat.
Doradztwo Ubezpieczeniowe
i Konsulting Kredytowy
Bartosz Drajling
